نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

«نامه به کودکی که هرگز زاده نشد» رمانی به زبان ایتالیایی از اوریانا فالاچی، نویسنده و خبرنگار ایتالیایی، است که در سال 1975 منتشر شد.

«نامه‌ به کودکی که هرگز زاده نشد» را می‌توان به‌نوعی بهترین کتاب اوریانا فالاچی نامید. این کتاب با زاویه دید اول‌شخص و در قالب نامه‌ای از طرف یک زن جوان که گویا خود نویسنده است، خطاب به جنینی که در شکمش دارد نوشته شده تا فرزند نازاده‌اش را از مشکلات دنیا و بی‌رحمی‌های آن آگاه سازد.

این کتاب فریادی است از خشم بر سر آنچه برای بشر پیش آمده است. درعین‌حال، از عشق مادر شدن نیز می‌گوید؛ کتاب کوچکی که از نخستین سطر تا انتها سرشار از احساس شادی، ترس، مهربانی، یأس، خشم، امید، افسردگی و اضطراب است.

نویسنده به پرسش‌های ذهنی‌اش، که هر انسانی و مخصوصاً هر زنی ممکن است در طول عمرش بارها از خود بکند، پرداخته است؛ پرسش‌هایی همچون به‌دنیا آوردن فرزند، شیوۀ زندگی، چگونه زیستن، زن یا مرد بودن، عدالت و عشق.

در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: «عشق همان احساسی است که در مادری هنگامِ به آغوش گرفتن کودک بی‌دفاع و کوچکش بروز می‌کند.»

این کتاب تا ژانویه 2007 بیش از چهارمیلیون نسخه فروش داشته ‌است.

درباره نویسنده

اوریانا فالاچی ‏(29 ژوئن 1929–15 سپتامبر 2006) روزنامه‌نگار، نویسنده و مصاحبه‌گر سیاسی برجسته ایتالیایی بود. وی در دوران جنگ جهانی دوم، به عنوان چریک ضد فاشیسم فعالیت می‌کرد. مجموعه مصاحبه‌های مفصل و مشهور او با رهبران سرشناسی همچون محمدرضا پهلوی، یاسر عرفات، ذوالفقار علی بوتو، روح‌الله خمینی، ایندیرا گاندی، گلدا مایر، ملک حسین، معمر قذافی، جرج حبش و هنری کیسینجر بیش از هر چیز به معروفیت وی کمک کرد.