داستان های شاهنامه

«شاهنامه» اثر حکیم ابوالقاسم فردوسی طوسی، حماسه‌ای منظوم، برحسب دست‌نوشته‌های، موجود دربرگیرنده نزدیک به پنجاه‌هزار تا 61هزار بیت و یکی از سروده‌های حماسیِ بزرگ و برجسته جهان است که سرایش آن دستاوردِ دست‌کم سی سال کارِ پیوسته این سخن‌سرای نامدار ایرانی است. موضوع این شاهکار ادبی، افسانه‌ها و تاریخ ایران از آغاز تا حملهٔ عرب‌ها به ایران در سدهٔ هفتم میلادی است. «شاهنامه» از سه بخش اسطوره، پهلوانی و تاریخی تشکیل شده است که در چهار دودمان پادشاهیِ پیشدادیان، کیانیان، اشکانیان و ساسانیان گنجانده می‌شود.

هنگامی که زبانِ دانش و ادبیات در ایران زبان عربی بود، فردوسی با سرودن «شاهنامه» با ویژگی‌های هدفمندی که داشت، زبان پارسی را زنده و پایدار کرد. یکی از بن‌مایه‌های مهمی که فردوسی برای سرودن «شاهنامه» از آن استفاده کرد، «شاهنامه» ابومنصوری بود. «شاهنامه» نفوذ بسیاری در جهت‌گیری فرهنگ فارسی و نیز بازتاب‌های شکوهمندی در ادبیات جهان داشته است و شاعران بزرگی مانند گوته و ویکتور هوگو از آن به‌نیکی یاد کرده‌اند.

«شاهنامه» بزرگ‌ترین کتاب به زبان پارسی است که در همه جای جهان مورد توجه قرار گرفته و به بسیاری از زبان‌های زندهٔ جهان برگردان شده است. نخستین بار در سال 601 خورشیدی، بُنداری اصفهانی «شاهنامه» را به زبان عربی برگرداند و پس از آن، برگردان‌های دیگری از این اثر، ازجمله برگردانِ ژول مُل به فرانسوی انجام گرفت.

درباره نویسنده

ابوالقاسم فردوسی طوسی (329 هجری قمری–416 هجری قمری) شاعر حماسه‌سرای ایرانی و سراینده «شاهنامه»، حماسه ملی ایران، است. برخی فردوسی را بزرگ‌ترین سرایندهٔ پارسی‌گو دانسته‌اند که از شهرت جهانی برخوردار است. فردوسی را حکیم سخن و حکیم طوس گویند. وی دهقان و دهقان‌زاده بود. او آغاز زندگی را در روزگار سامانیان و هم‌زمان با جنبش استقلال‌خواهی و هویت‌طلبی در میان ایرانیان سپری کرد.