«اودیسه» زمان صلح و بازگشت قهرمانان را از جنگ «تروا» نشان می دهد و سرگذشت یکی از سران جنگ، بنام «اودیسیوس» می‌باشد که در سفری طولانی، ماجراهای مختلف و خطیری برای وی و همراهانش پیش آمده و در نهایت که همگان گمان به کشته‌شدن وی می نمودند به وطن خود باز گشته و دست متجاوزان را از سرزمین و زن و فرزند خود کوتاه می‌نماید. در بسیاری از زبان‌ها «اودیسه»، سرگردانی و آوارگی معنا شده، ولی این منظومه درباره‌ی دریا و خشکی است و به قلمروی افسانه‌ها می‌پردازد، حتی جهان زیرزمین، سیکلوپ ها، سیرن ها، خاروبدیس و سکولا را معرفی می‌کند.

به هرحال، «شاهنامه‌ی فردوسی» و «ایلیاد و اودیسه‌ی هومر» از زیباترین و عظیم‌ترین آثار حماسی ملت‌های جهان محسوب شده که در آن بین، «ایلیاد» و «اودیسه» هر دو به راستی منبع اصلی آگاهی ما درباره‌ی اساطیر یونان به شمار می‌روند و فراتر از داستان‌های افسانه‌ای از غول‌هایی چون آیاس و آشیل، حقایقی از تاریخ را هم در خود نهفته‌اند.

«هومر»، داستان‌سرا و شاعر نابینای یونانی، در نیمه‌ی دوم قرن هشتم پیش از میلاد، این دو منظومه‌ی حماسی بلند را حاوی ۲۸۰۰۰ شعر “هگزامتری” آفرینش کرد و نام خود را از آغازگران شعر و ادبیات اروپا ثبت نماید؛ گرچه در شهر اِزمیر (سمیرنا) واقع در غرب ترکیه‌ی امروزی دیده به جهان گشود و طبق اسناد موجود، بیشتر عمر خود را در جزیره چیوس گذراند و در آخر نیز جزیره‌ی لوس میعادگاهش با مرگ گشت.
از محتوای متنیِ این کتاب همین بس، که مانند «ایلیاد» منظوم بوده و شامل 24 سرود میباشد؛ البته نه به مانند «ایلیادِ» حماسی، کاملاً شاعرانه سروده شده و «استاد سعید نفیسی»، مترجم گران‌قدر آن را، ملزم به استفاده از لحنی شاعرانه و زبان غزل، برای بازگرداندن آن نموده است. در مقدمه‌ی این کتاب، استاد به مقدمه‌ی مفصل و کاملش در «ایلیاد» اشاره کرده که می تواند قبل از شروع خواندن کتاب، خواننده را با کلیاتی از اصطلاحات و شخصیت‌های اساطیر یونان آشنا کرده و خواندن آن را بس سلیس‌تر و شیواتر نماید.